Francja. Bretonia 2

                            Winny jestem zaległego wyjaśnienia. Megality, to pionowo ustawione kamienie. Najczęściej o wysokości jednego metra. Choć są i kilkumetrowe. Są też ustawione w kształcie stołu. Wtedy nazywają się dolmenami. Okolice miasteczka Carnac, to największe skupisko tych wielotonowych kamieni, ustawionych w równych rzędach. Jeśli dodam, że ich wiek wynosi od 2 do 5 tysięcy lat przed naszą erą, jest ich w całej Bretanii około 4 tysiące  i do chwili obecnej …………….. nie wiadomo, do czego one służyły –

to mamy cały obraz tajemnicy kultury megalitycznej.

 

Jedziemy dalej.

 

        Powłóczyliśmy się trochę po bretońskich plażach.
   Najpierw Coute Sauvage, czyli „dzikie wybrzeże”, położone obok miejscowości Quiberon. Tutaj po raz pierwszy zobaczyliśmy jak wygląda nauka surfowania na falach. Takich malutkich, do metra wysokości. Również tutaj, w czasie odpływu (dwa razy na dobę), ocean cofa się i wtedy można ruszyć na zbiory darów morza.

 

            W rejonie Quiberon zbieraliśmy mule (małże). To takie morskie żyjątka, w czarnych skorupkach. Wieczorem, w domu naszych przyjaciół, była suta kolacja.

  

         Tak wyglądał stół. W dużym skrócie: mule jemy ugotowane, wykorzystując  ich płaskie muszle jak szczypce. Krewetki, również najpierw gotujemy, a przed połknięciem każdy obiera je ze skorupki i odrywa główkę. Ostrygi jemy na surowo. Najpierw specjalnym nożem otwieramy skorupę (ktoś musi nam najpierw pokazać, jak to należy robić !). Potem polewamy ostrygę cytryną i  połykamy w całości. Nie należy patrzeć ostrydze w oczy.  To teraz wiemy, dlaczego taką kolacje trzeba popijać sporą ilością wina. Co do kraba, to przyznam się, że jego mięso nie przypadło mi do gustu. Może to już z przesytu darów morza ?

 

                  Kolejnego dnia zwiedzaliśmy miasteczko Sainte-Anne d'Auray. Słynne jest ono z ………….. babci Jezusa. Miała ona na imię Anna i objawiała się, przed wiekami,  jednemu z okolicznych mieszkańców, udzielając rad – jak żyć. Od tej pory Anna uważana jest za protoplastkę wszystkich Bretonów, a na jej cześć wybudowano bazylikę. Odwiedzał to miejsce również Jan Paweł II.
 

 

Kolejne bretońskie miasteczko to Vannes – stolica nieustraszonych żeglarzy – Wenetów. Tutaj podobały nam się dwie rzeczy: Vieux Lavoirs, czyli pralnia zbudowana nad brzegiem rzeki, z platformą dla praczek oraz ogrody kwiatowe, które urządzono, w zbędnej w XX wieku, fosie.

 

Potem stary Bretończyk Jacek pokazał nam, jak miejscowi kochają kampery. Średnio co 5 spotykany pojazd to kamper. Nawet na zakupy potrafią jeździć tym pojazdem. Bretończycy nie odbywają dalekich podróży. Wystarczy im ich wybrzeże i dziesiątki miejsc postojowych. Potem już tylko wielogodzinne dyskusje o wyposażeniu kamperowym.

 

Na Ria d'Etel, piaszczystej plaży widzieliśmy cmentarzysko drewnianych łodzi i statków rybackich. Niesamowite wrażenie.

 

         Teraz coś dla wnuczki Justynki, która nie chciała uwierzyć, że we Francji wielbłądy mieszkają koło kościoła ! Tak jest w Remungol, a jak było naprawdę ? To opowiemy, jak wrócimy do Krakowa.

       

 

            Potem dołączyła do nas polska załoga (2+1) „papamila” z Trójmiasta. Jadę do Portugalii, więc kilka dni spędzimy zapewne razem.