wtorek, 27 listopada 2012

Portugalia. Batalha i okolice.

Batalha. To ważne miejsce dla Portugalczyków. Dawno, dawno temu, w roku 1385, Hiszpanie chcieli powrotu Portugalii pod ich berło. To oczywiście duże uproszczenie historii, nie mniej, gdzieś w tym rejonie stoczono wielką bitwę i w podzięce za zwycięstwo, wybudowano wielkie opactwo dominikańskie.


Kampery na tle Mosteiro de Santa Maria da Vitoria.
       W wiele lat później, Portugalczycy dobudowali miejsce postojowe dla kamperów (rzadkość, przynajmniej w północnej Portugalii), gdzie zatrzymaliśmy się, pewnego listopadowego dnia.



Kościół Świętej Marii Zwycięskiej.
Opactwo dominikańskie robi niesamowite wrażene. Widać, że łupy na Hiszpanach były całkiem nie małe. Po lewej widoczne są zabudowania klasztorne, na wprost kościół, a za nim, już poza kadrem Capelas Imperfeitas czyli niedokończone kaplice. Opactwo budowano (rozbudowywano) przez 200 lat.


Portal do kościoła.
Już samo wejście do kościoła budzi szacunek i zachwyt. Przecież te rzeźby mają ponad 500 lat.


Gotyckie wnętrze.
Musimy przyznać, że po raz pierwszy w życiu, byliśmy w tak olbrzymim kościele. Długość to 80 metrów, a wysokość ponad 30. Jeśli dodać, że wnętrze to surowy gotyk, to trzeba przyznać, że po wejściu ciarki przechodzą po plecach.


Manuelińskie krużganki.
Potem czas na część klasztorną. Wszędzie widać, ten niepowtarzalny poza Portugalią, styl manueliński w architekturze.  Coraz bardziej nam się to podoba. Jest tu i kaplica fundatora, czyli miejsce pochowania króla Jana I, jego żony i syna - Henryka Żeglarza. Tak, tego Henryka, ojca Wielkich Odkryć Geograficznych.


Polonica w klasztorze.
W części pomieszczeń klasztornych jest i Grób Nieznanego Żołnierza z wartą honorową i małe muzeum pamiątek wojskowych. W jednej z gablot, wpadł mi w oko jakiś dokument, datowany na 1925 roku, mówiący coś o polskiej armii.
W Batalha zostaliśmy 3 dni. Obok naszego miejsca postojowego był ogólniedostępny kompleks sportowy. Można było, w przerwie między opadami, trochę się poruszać. Miejscowi robili to nawet w deszczu.
Był też też targ, gdzie trochę świeżych płodów rolnych nabyliśmy - prosto od chłopa :-). Och, te oliwki !!


Zamek Maurów w Porto de Mos.
W czasie podróży karawaningowych, tak to już jest, że ciągle musisz dokonywać wyborów. Gdzie, na ile się zatrzymać i co zwiedzać. Wiadomo, że w Porcie (Portugalii) muzea i inne miejsca o podobnym charakterze, są zamknięte w poniedziałek lub wtorek. Czyli skoro w poniedziałek bylśmy w Porto de Mos, to zamek Maurów(odbudowany dopiero w 1420 roku) oglądniemy tylko z zewnątrz. Ale za to byliśmy na kilkukilometrowym spacerze, w miejscowym parku krajobrazowym, do miejsca zwanego Fornea. Jest to kilkusetmetrowe zapadlisko, przypominające krater wulkaniczny. Kapitalna sprawa. Późnym wieczorem dojechaliśmy do ........


Fatima nocą.
... Fatimy. O tym miejscu nie będę dużo pisał. Fatima, jedno z najbardzie znanych miejsc kultu religijnego na świecie. Zdjęcie z nocnego spaceru?  Tak, te dzienne i kilka kolejnych zniknęło. Pamiętajmy, aby raczej nie wyjmować z aparatu karty pamięci, a pliki lepiej kopiować przez kabelek. Innego wniosku, na chwilę obecną, nie mam. Oby to była jednorazowa przygoda.


Brama do Ourem
Potem jedziemy do pobliskiego Ourem. Ale nie do do tego nowego miasteczka, ale położonego kilka kilometrów dalej, na wzgórzu "historycznego centrum miasta". To miejsce ma turystyczny potencjał. Kamperem dojedziemy tylko do oznakowanego parkingu dla autobusów. Dalej nachylenie podjazdów przekracza miejscami 20 %.


Zamek Ourem.
Jest tutaj ciekawa twierdza Maurów. To znaczy, jak już wiemy, wybudowali ją Maurowie, zdobyli Portugalczycy itd. Obecny wygląd odrestaurowanych fragmentów, to wiek XV.


Grób księcia Afonso.
W krypcie miejscowej kolegiaty zobaczyc można bardzo ciekawy, bogato zdobiony grobiowiec z 1487 roku, księcia Afonso. Był on fundatorem miejscowego kościoła i odbudował zamek po Maurach.
Jutro będzie jeden z hitów naszej podróży po Portugalii - zamek Templariuszy w Tomar.

czwartek, 22 listopada 2012

Portugalia. Coimbra i dalej.


Coimbra. Na pierwszy rzut oka, to miasto, jakich już kilka spotkaliśmy na naszej portugalskiej drodze. Zwyczajowo już chyba, jest deszczowo. Wieczorny spacer po starówce nie zmienia naszego zdania. Dopiero kolejnego, w końcu słonecznego dnia, Coimbra odkrywa stopniowo swoje tajemnice. Najpierw spotykamy starych znajomych, to znaczy parę podróżników z Krakowa, których poznaliśmy kilka dni wcześniej w Porto. Potem ruszamy „w miasto”.

               
Plac Comercio.
        Główną ulicą starego miasta (dokładnie to zwanego Dolne Miasto) idziemy na ciekawy Plac Comercio, w którego rogu stoi stary kościół Sao Tiago. Przed kościołem, stoisko z różnymi egzotycznymi pamiątkami, prowadzi czarnoskóry sprzedawca. Krótkie zapoznanie  i po chwili wiem, że pochodzi z Senegalu, a to jeden z celów naszej podróży. Dowiadujemy się więc kilku szczegółów o przejściu granicznym i obyczajach tam panujących.


Organy i sklepienie kościoła Santa Cruz.
Potem zwiedzamy zabytkowy kościół Santa Cruz. Pochowani są tu pierwsi władcy Portugalii. Trzeba wiedzieć, że jak Portugalczycy stopniowo wypierali Maurów z północy na południe, to swoje stolice przenosili też coraz „niżej” – Guimaraes, Coimbra, Lizbona.


Katedra Stara.
W drodze na Uniwersytet, nawiasem mówiąc najstarszy w Portugalii, nie sposób przejść obojętnie obok Se Velha, czyli "starej katedry", która uważana jest za najwspanialszy zabytek romański w tym kraju. Popatrzcie na te klasyczne "rysy".


Katedra Nowa.
Po wejściu na wzgórze, najpierw docieramy do katedry Nowej (Se Nova). Tylko, że ta Nowa została założona przez Jezuitów w 1598 roku ! Więc jakoś tak dziwnie, na ponad 400 letnią budowlę mówić Nowa.


Portal budynku uniwersyteckiego w Coimbra.
Potem wchodzimy na imponujący dziedziniec Uniwersytetu. Popatrzmy na drzwi wejściowe do dość typowej budowli. Przekonujemy się też, że nie było przesady w twierdzeniu o kultywowaniu przez studentów, wielu wielowiekowych tradycji. W czarnych pelerynach wyglądają niczym nietoperze. Do strojów, których używają również na codzień, przypinają kolorowe kokardki, informujące o kierunku studiów. Jedno skrzydło zajmuje budynek z salami wykładowymi, z ciekawym portalem.


Brama wejściowa na dziedziniec uniwersytecki.
Tutaj też znajduje się Porta Ferrea (1634), brama prowadząca na dziedziniec uniwersytecki.


Budynki uczelni w Coimbra.
Kolejne skrzydło to Via Latina – kolumnowy krużganek oraz Koza. Kozą nazwali studenci dzwonnicę z XVIII wieku, której dźwięk wzywał ich na wykłady. Pogoda jest niesamowita, świeci słońce i jednocześnie pada deszcz. Zdjęcia robią wrażenie. Te jasne kreseczki, to krople padającego deszczu.


Spacer przez egzotyczny ogród.
Z Uniwersytetu schodzimy do kampera, przez największy w Portugalii ogród botaniczny Jardim Botanico. Ogród został założony, dla potrzeb studiów przyrodniczych, pod koniec XVIII wieku.
 
Koncert fado.
             Późnym popołudniem szybki obiad i prawie biegniemy na koncert, do centrum fado. Środek tygodnia, a wszystkie miejsca na sali zajęte. Trzeba wiedzieć, że Coimbra w przeciwieństwie do Lizbony, kultywuje fado w wydaniu klasycznym. Tylko w trio. Śpiew - tylko mężczyźni. Zamiast braw ........ chrząkanie. I nie ma tu miejsca na interpretacje różnych piosenek, niby w stylu fado, bo przecież fado jest tylko jedno.
             Sama muzyka przypadła nam do gustu. Po zakończeniu godzinnego koncertu, wszyscy zostali poczęstowani kieliszkiem dobrego porto.                                                        
My przed północą byliśmy już (w Portugalii dopuszczona jest jazda po wypiciu drobnej ilości alkoholu!) kilkanaście kilometrów dalej, na noclegu, pod murami starego zamku Maurów. W miejscowości Montemor-o-Velho.


Zamek Maurów w Montemor-o-Velho.
                  Rano dołączyły do nas jeszcze kamper z Niemiec. Wymieniliśmy uwagi o swoich trasach i ruszyliśmy na zwiedzanie tego ciekawego zabytku. Chodząc po murach obronnych zamczyska, można sobie wyobrazić potęgę imperium tego afrykańskiego ludu.



Raj dla surferów.
               Po południu byliśmy znowu nad Atlantykiem, w zalecanej przez przewodniki Figueira da Foz. Jest tu, położone przy samej plaży, dobre miejsce do kaperowania. Niestety twierdza jest w remoncie, a znad wielkiej wody nadchodzą kolejne deszczowe chmury. Prognoza pogody nie daje złudzeń, po noclegu, zerknięciu na surferów, którym sztormowa pogoda sprzyja – uciekamy w głąb lądu. Do miejscowości Leiria.

                         Musimy dodać, że w dotychczasowej naszej podróży kierujemy się głównie przewodnikami Wiedza i Życie wydawnictwa Hachette. Informacje w nich zawarte są (jak na razie) rzetelne, aktualne i pożyteczne. W ciągu dwóch miesięcy nie mieliśmy żadnej przysłowiowej „wtopy”, co czasami miało miejsce, gdy korzystaliśmy z różnych innych wydawnictw.                                                                                                                        Wolę informację o dniach targowych w poszczególnych miejscach, siedzibie informacji turystycznej, dniach wolnego wstępu do atrakcji turystycznej, niż bezsensowne, wielostronicowe wykazy barów czy też miejsc noclegowych, które dezaktualizują się, w dzisiejszych czasach, z miesiąca na miesiąc.                                                               Słyszeliśmy też nie jedne anegdoty o autorach piszących poradniki dla turystów, którzy nigdy w danym rejonie świata nigdy nie byli !!! Obecnie wydaje nam się, że skoro na nasze karawaningowe podróże wydajemy tysiące złotych, wydajmy jeszcze kolejne 100, (zamiast np.50 złotych) na porządny przewodnik.                      

Wróćmy jednak do Leira.
Z miejscami postojowymi dla kamperów, nie ma tutaj problemów. Jednak, aby rano nie drapać się na zamkowe wzgórze, wieczorem wjechaliśmy tam kamperem. Zapytaliśmy napotkanego policjanta, czy możemy zostać do rana, koło jakiegoś zabytkowego kompleksu. Nie ma problemów.



Dwie władze: biskup i policja w jednym stali domu.
                   Rankiem okazało się, że ten zabytek, a dokładniej Pałac Biskupi z 1546 roku, to obecnie …………….. komenda miejscowej policji!                                                                Pozwolono mi nawet wejść na dziedziniec i wykonać zdjęcia, choć z miny policjantów widziałem, że obawiają się, czy aby nie będę chciał fotografować i chodzić po wszystkich pomieszczeniach policyjnych. Zachowałem jednak umiar w swojej „dociekliwości historyka amatora”. Wystarczy mi domniemanie, że chyba byłem w najstarszym na świecie budynku policji. No i niech nasi gliniarze przestaną teraz narzekać, że pracują w starych komendach, czy innych komisariatach J. Daleko im bowiem do portugalskich kolegów. Spocznij.

 

Zamek Leiria.
      Wróćmy jednak na ciekawy zamek Leiria. Budowla Maurów, dwukrotnie odbudowywana przez Portugalczyków, w XIV i XIX wieku. Posiada piękną loggie i gotycki kościół …….. bez dachu. Jak na zdjęciu.
Potem ruszam do ………. nazwał bym to:  „złotego trójkąta” najpiękniejszych zabytków środkowej Portugalii, czyli    Alcobaca-Batalha-Tomar.   Tu nie wypada nie być !!!

niedziela, 18 listopada 2012

Portugalia - wybrzeżem na południe (część 3)

Kolejny nasz przystanek, to małe, aczkolwiek stare i ciekawe, miasteczko Aveiro. Moje zaciekawienie wzbudził szczególnie jeden fakt. Tak w skrócie powiem, że kiedyś było to bogate portowe miasto. Nadszedł rok 1575. Kilka tygodni trwający sztorm ........... odciął port od morza. Utworzona została potężna laguna i nagle .... jak tu i z czego żyć? 
Po wielu dziesiątkach lat wymyślono specjalny rodzaj łodzi żaglowych, z zagiętym, wysokim dziobem, na które zbierano z laguny wodorosty. Służyły one potem jako nawóz, dla okolicznych rolników.
Obecnie rolnicy mają inne nawozy, a tradycyjne łodzie "wodorostowe", zwane moliceira, służą do rejsów z turystami. Rejsów po kanałach, których kilka zachowało się na terenie miasta. Taka namiastka Wenecji.

Moliceiro z Aveiro.
Tak wygląda łódź, choć zamiast żagli, napędzana jest obecnie silnikiem spalinowym.
Natomiast same miasteczko jest ciekawe. Kolorowe domki, kilka ciekawych zabytków, sporo turystów - pomimo jesiennej już pory. Oto kilka fotek z rejsu a'5 EUR od osoby.




W czasie pieszych spacerów po Aveiro, spotkamy wiele małych domków rybaków.

Mała uliczka w Aveiro.
Każdy inny, każdy ma swój klimat, ale prawie wszystkie mają na ścianach, mniej lub więcej azulejos.
Jakiś mały wizerunek świętego, lub choć by numer domu na ceramicznej płytce.
Teraz już wiem, że jest to ........... spadek po Maurach, którzy przez blisko 700 lat okupowali te tereny. Portugalczycy niezbyt chętnie podkreślają, to co przejęli po najeźdźcach z Afryki.
Po dwóch dniach ruszyliśmy w stronę laguny, aby zobaczyć jak wygląda w praktyce to zjawisko.
Okazuje się, że po prawie 500 latach są tam piękne piaszczyste plaże.


Plaża w Barra.
Choć poza sezonem świecą one pustkami. Poza tym trzeba pamiętać o specyfice kąpieli oceanicznych! Jak wieje, to jest fala. Jak jest fala, to nie ma kąpieli, ale są surferzy. Woda zaś ma rześką temperaturę.


Miejsce dla kamperów w Barra.
Ten rejon Portugalii ma jeszcze niezaprzeczalne zalety, dla kamperowców. Nie ma problemów z zatrzymaniem się, czy też zaopatrzeniem kamperów we wszystko co potrzeba. Czym niżej na południe, tym będzie tylko gorzej.


Latarnia morska w Sao Jacinto.
Jeszcze tylko runda honorowa wokół latarni morskiej i żegnamy Atlantyk na wiele dni. Czas teraz na Portugalię środkową.

piątek, 16 listopada 2012

Portugalia - wybrzeżem na południe (część 2)

Dzień kolejny w Porto. Nie pada, ale bedzie zapewne padało. Czyli bez zmian, od wielu dni. Chyba miesiąc za późno wyruszylismy do tego kraju? No, ale wcześniej były wakacje z wnuczką. Po śniadaniu, ruszamy do miasta. Ale nie do historycznego centrum, lecz w kierunku ujścia rzeki Douro, gdzie znajduje się rezerwat ptaków. Tak, tak, w Porto i takie rzeczy możemy zobaczyć. Wybrzeże Portugalia znajduje się przecież na trasie migracji ptaków do Afryki Zachodniej. Wiem, że nie czas i pora teraz na obserwację ornitologiczne, ale byłem ciekaw jak taki rezerwat wygląda.

Tablica informacyjna rezerwatu ptaków w Porto.
Okazało się, że chyba całkiem profesjonalnie. Punkt informacyjny, z możliwością otrzymania folderów. Tablice ze zdjęciami, czego na danym terenie możemy się spodziewać. Budki do obserwacji i fotografowania z ukrycia.


Jakiś ptak :-)
Nawet coś udał mi się uwiecznić aparatem, choć z klasyfikacja u mnie jeszcze cieniutko. Koło południa byliśmy już w historycznej części Porto.


Casa do Infante
Na pierwszy ogień poszedł jeden z najstarszych budynków w mieście. Na zdjęciu wejście do niego, a właściwie do muzeum. którym otoczono ten dom. Uważa się, że w XIV wieku, w tym domu urodził się książe Henryk zwany "Żeglarzem". To ten, który wysyłał okręty na lewo i prawo, choć sam nigdy nie żeglował. Ale to między innymi dokonano odkryć geograficznych w Afryce, Indiach, Japonii czy też Ameryce Południowej. Wiedziałem, że jutro ruszamy dalej, dlatego na deser pozostawiłem sobie ..... San Francisco.


Igreja de Sao Francisco.
Tak oto wygląda obecnie kościół klasztoru zakonu św.Franciszka. Jego budowę zakończono w 1425 roku. Architektura jest prosta, typowa dla zakonów żebraczych. Najpierw odwiedzam muzeum zakonne.


Sala das Sessoes.
Zbiory nie powiem, ciekawe. Natomiast zamurowało mnie po wejściu do Sali Sesyjnej (powiedzmy sala narad). Tu juz mi coś nie pasowało do zakonu żebraczego. Wspaniały kasetonowy sufit. Bogaty wystrój. Z tym, że sala ta powstała juz w wieku XVIII. W niecałe 100 lat później w całej Portugalii zostały rozwiązane wszystkie zakony kościelne. Nie wiem jakie były tego przyczyna, ale czy czasami nie zbytnie bogactwo? Doczytam to kiedyś zapewne.


Piwnice Casa do Despacho.
Potem schodzę do katakumb klasztornych. Labirynt piwnic. Jestem sam, innych turystów odstraszył zapewne padający deszcz. Mam nadzieję, że posiadają tu zapasowe źródło zasilania, na wypadek awarii oświetlenia? Nie zabrałem ze sobą żadnej latarki. Brak informacji w "strawnym" dla mnie języku, ale domyślam się, że pod ścianami pochowani są ważniejsze osoby w klasztorze.
I agle popatrzyłem pod nogi i ...............


Zbiorowa mogiła?
Widzę sterty wymieszanych kości !!! Zapewne są to osoby mniej znaczące. Nie mam kogo zapytać.


Drzewo Jessego.
Na koniec pozostawiam sobie zwiedzenie wnętrza kościoła. Jednak nie jest to już czynny kościół. Jest to muzeum. I znowu szok. W środku nie ma praktycznie jednej wolnej ściany. Wszystko zapełnione wspaniałymi rzeźbami. Wszystko kipi bogactwem. Z przewodnika dowiaduje się, że na złocenia wnętrza kścioła wykorzystano (różne sposoby obliczeń) od 400 do 600 kg czystego złota.
Franciszkanie tyle "wyżebrali"?  Ale zostawmy ten dylemat na boku i przez moment zerknijmy (foto)na wspaniałą rzeźbę przedstawiające drzewo genealogiczne Jezusa. Dla tej jednej rzeczy warto było tu przyjść. Drzewo Jessego. Polecam.


Bajkowy zamek.
Po trzech dniach opuszczamy Porto.
Aha, zapomniałem napisać słów kilka o porto. Trunku porto. Wieczorami zgłębialiśmy jego tajemnicę, teoretycznie i praktycznie :-). Zainteresowani znajdą wszystkie szczegóły w internecie. Ja napiszę tylko tyle, że:
- jest to wino z dodatkiem spirytusu, stąd jego moc około 20%,
- cena butelk zależy od konkretnego rocznika, który specjalna komisja uważa za wyjątkowo udany,
- degustowanie w specjalnie przygotowanych piwnicach, to sporo frajdy,
- są różne rodzaje poro, jedne spożywamy np. z mięsami, a inne smakuje wyśmienicie z ... czekoladą.

Wracajmy na trasę. Daliśmy się namówić na zwiedzeniemiasteczka Santa Maria da Feira. Stoi tam ponad miastem, baśniowy zamek. Jednak jego dzieje są dość pokręcone. Wybudowany w XI wieku, zamienił się w ruinę. W wieku XV ojciec z synem, na podstawie znalezionych wizerunków i swojej fantazji, odbudowali go. Jest to więc pewnego rodzaju ....... atrapa. Choć sympatyczna.
Godzinę później, jedziemy dalej.

wtorek, 13 listopada 2012

Portugalia - wybrzeżem na południe (część 1)

Pogoda ciągle "pod psem". Dzień bez deszczu uznajemy za dzień wyjątkowo udany. No, ale przewodniki wyraźnie ostrzegają. Listopad w północnej Portugalii jest zimny i deszczowy.
My jednal dzielnie szukamy śladów Maurów i jedziemy do miasteczka Vila do Conde. Kiedyś centrum budowy okrętów (w okresie odkryć geograficznych), a obecnie senne rybackie miasteczko, z kilkoma ciekawymi zabytkami.


Mosteiro de Santa Clara.
Budynek Klasztoru Santa Clara z 1318. Założycielem klasztoru była między innymi donia Teresa. Jak zauważyliśmy do tej pory, to sporo kobiet o imieniu Teresa, było ważnymi osobami w historii Portugalii. Czyli Teresy to dobre kobiety są.
 
 
Widok z Mosteiro w kierunku oceanu.
Miasteczko Vila do Conde, widać w całej okazałości, ze wzgórza klasztornego. Ponieważ przez wiele lat pomieszczenia Mosteiro były przeznaczone na zakład wychowawczy dla młodzieży, to można sobie wyobrazić o czym myśleli wychowankowie, patrząc przez zakratowane okna.
 
 
Replika XVI wiecznego żaglowca.
Potem zostawiliśmy murowane zabytki i nasz wzrok skierowaliśmy na stary okręt zacumowany przy nabrzeżu. Okazało się, że to jeden z elementów miejscowego muzeum morskiego. Pomieszczenia dawnej stoczni zostały zaadoptowane na ekspozycje. Nas szczególnie zainteresowała wystawa przypraw, jakie przywozili żeglarze z zamorskich krajów.
 
 
Na pokładzie. Widok na port i były klasztor.
Na podstawie zachowanej dokumentacji i opisów, zbudowano wierną replikę żaglowca, jakie budowano w tej stoczni, przed kilkuset laty.
 
 
Na pokładzie żaglowca.
Po wejściu na pokład, ustaliłem z I oficerem kurs jaki mamy przybrać. Potem udaliśmy się na zwiedzanie statku.
 
 
Kajuta.
Na XVI wiecznym żaglowcu było tylko pięć kajut. W części rufowej, największa dla kapitana. Widoczna na zdjęciu należała do pierwszego oficera. Wymiary metra na dwa i pół. Podobna należała do właściciela statku. Późnym popołudniem, zwinęliśmy żagle i szybko pognaliśmy do ............
 
 
 
Porto widok od strony Vila Nova de Gaia.
......... Porto. Drugiego co do wielkości miasta Portugalii. Słynącego z zabytków i wyśmienitego trunku o nazwie porto. Tak nam się zaprezentowało następnego dnia, z kampera zaparkowanego na brzegu rzeki Douro.
 
 
Drugie oblicze Porto.
Od razu wyjawię sprawę mało znaną, ale w Portugalii oczywistą. Prawie każde miasto, jakie do tej pory zwiedzaliśmy, miało swoje drugie oblicze: slamsy, ruiny itp. Nie lepiej jest i w Porto. Nie zobaczymy wprawdzie takich obrazków na szlaku turystycznym, wokół ważnych zabytków. Jednak i taka Portugalia, jej drugie oblicze, też istnieje.
 
 
To też centrum Porto.
Nie wszystkich Portugalczyków stać, aby załatać swój cieknący dach. Choć mieszkają w centrum miasta.
 
 
Igreja de Santa Clara.
Kiedy już poznaliśmy szarą rzeczywistość, wracajmy do perełek architektury Porto. Po przejściu na drugą stronę rzeki - mieszkamy bowiem na lewym brzegu Douro, w Vila Nova de Gaia (w skrócie nazywana Gaia) - skierowaliśmy się na mały placyk, gdzie wśród drzew ukryty jest kościół i klasztor Świętej Klary. Kompleks zbudowany był w XV wieku, a największe wrażenie zrobił na nas barokowy portal kościoła.
 
 
Poczekalnia stacji kolejowej.
Niedaleko mieliśmy do stacji kolejowej. Tak, w Porto stacja kolejowa należy do ważnych punktów na mapie turystycznej. To wszystko za sprawą budynku poczekalni, który wybudowany w 1916 roku pokryty jest szalenie interesującymi malowidłami na azulejos. Przedstawiają one ważne wydarzenia z historii miasta, czy też historię transportu (te pod sufitem).
 
 
Igreja de Santo Antonio dos Congregados.
Dopiero w Porto odkrywamy, jak ważne i wszechobecne dla oblicza Portugalii są azulejos (wym.azulejosz). Tu widoczne na fasadzie kościoła świętego Antoniego.
 
 
Wnętrze kościoła św.Antoniego.
Kilka minut spędziliśmy na podziwianiu barokowego wnętrza kościoła. Można zapewne dłużej, ale my zaplanowaliśmy pobyt w Porto na dni trzy. Z perspektywy czasu wydaje się to o połowę za krótko.
 
 
Igreja de Santo Ildefonso.
I zaczynają się dylematy, czy iść w prawo w kierunku kościoła świętej Ildefonsji ze wspaniałą fasadą (to ten na zdjęciu powyżej)? Czy może w przeciwnym kierunku, do kościoła Kleryków?
 
 
Se.
Wygrali klerykowie, jednak bez słynnej wieży. Robi się doć późno, a trzeba jeszcze zwiedzić numer jeden zabytków Porto, czyli katedrę Se. Budowę jej zapoczątkowała .............. królowa Teresa w 1110 roku. Styl romański pozostał już tylko na fasadzie (ściana przednia świątyni). Przed katedrą stoi piękny pręgierz, o ile piękny można mówić o rzeczy, do której przed wiekami przykuwano skazańca, aby każdy mógł się mu przyglądnąć. To się nazywa demokratyczne prawo !!!
 
 
Se.
Krużganki katedry zostały dobudowane dopiero 300 lat później. Robi się coraz ciemniej i aby wykonać zdjęciem muszę się posiłkować różnymi sztuczkami.
 
 
Most Eiffela.
W drodze do kampera, jeszcze raz, tym razem dolnym poziomem, musimy przejść mostem Dom Luisa I. Most zwyczajowo nazywany jest, niczym słynna paryska wieża. To za sprawą jego konstruktora Seyriga, który był uczniem Gustave'a Eiffela. Górnym poziomem mostu jeździ metro, dolnym samochody. Piesi mogą przechodzić i górą i dołem. Ładny ten most i nie taki młody. Ma już blisko 130 lat !!!
Tak wyglądał dzień pierwszy w Porto. Co było dalej? Co z tym porto w Porto ?



Kamperem przez świat. Irak 2021

             Matko Boska! Krzyknąłem, gdy zobaczyłem swoje zaległości w prowadzeniu PPP (praktycznych porad podróżników) na naszym blogu. Gd...