Zatrzymujemy się kilkanaście kilometrów za
Tazą. Ciężko było coś sensownego znaleźć na postawienie kampera. Ma
jednak swoje rozmiary. No i płaskiego wymaga, do prawidłowego działania
instalacji wodnej.
W końcu zjeżdżamy w polną drogę.
Fajny zakątek, z ciekawymi
widokami. Sto metrów dalej stoi jakiś domek. Idę zapytać, czy możemy sobie tak
postać.
Gospodyni z uśmiechem odpowiada, że nie ma problemów.
Super. Zanikam i zaszywamy się w kamperze. Deszcz ciągle pada.
Dzień kolejny. Kończymy śniadanie. Ktoś puka. Nasza sąsiadka przynosi tacę z
tażinem i innymi łakociami. Po kilku godzinach kolejna wizyta. Taca z kawą,
herbatą i słodyczami.
Teresa zostaje zaproszenie. Śmieje się, że na zebranie koła gospodyń. Ja
niestety nie jestem zaproszony. Po południu gospodyni przybiegła z tacą nr 3.
Kuskus.
Nie można się porozumieć. Podziękować. Odmówić. Kobieta używa chyba tylko
berberyjskiego. Zapraszamy do kampera. Pokazujemy nasze jedzenie w lodówce.
Kiwa głową i nosi dalej.
Tak było przez 3 dni. Souveniry już nam się pokończyły. Na zakończenie
jesteśmy zaproszeni na sesje zdjęciową. Pani prowadzi nas do ogrodu. Z dumą
opowiada coś o swojej ……… krowie. Nie ma zmiłuj. Trzeba focić.
Dlaczego pozwoliłem sobie na dokładniejsze opisanie jednego z naszych epizodów z podróży? Aby móc zapytać, czy gdzieś w Europie spotkamy się jeszcze z takimi przyjęciami ? Czy raczej szybciej pojawi się policja miejscowa, wezwana przez sąsiadów, schowanych za swoimi żaluzjami?
Trzeciego pytania już nie zadam.
Potem cumujemy na wybrzeżu Morza Śródziemnego. W
Al-Husajma. Jakaż różnica, w porównaniu do Atlantyku. Brak
przypływów (prawie), fale jak na Bałtyku, takie nijakie.
Ale jest za to coś innego. Hiszpańska wyspa
Penon de Alhucemas, leży 200 (ma głowie Teresy) metrów od plaży, przy której stoimy.
Pozostałość czasów kolonialnych. Ktoś czegoś nie doczytał i wszystkie wysepki
wokół Maroka stały się na wieki własnością hiszpańską. Widać, że umowy pokojowe
(niczym kredytowe), też mogą zawierać różne kruczki.
Na plaży widzimy też najdziwniejsze łodzie (?) rybackie jakie kiedykolwiek
oglądaliśmy. Dobry pomysł, na takiej (dwuosobowej), to tylko kilkaset metrów od
brzegu można się zapuścić. O ucieczce do Europu nie ma mowy.
To jeszcze nie koniec dziwów w tym miejscu. Idąc plażą na zachód spotykamy
kolejne dwie, tym razem niezamieszkałe wysepki Królestwa Hiszpanii.
Isla de Mar
i
Tierra (te jaśniejsze, po prawej stronie zdjęcia). Te są oddalone o 100 metrów od lądu. Oczywiście na plaży stoi
żołnierz z karabinem, aby nikomu nic głupiego do głowy nie strzeliło!
Potem jeszcze ze 2 dni jedziemy przez
Góry Rif, które w tej części Maroka dochodzą
do samego morza. Każdego wieczoru jesteśmy dokładnie legitymowani. Potem w
pobliżu stoi jakiś strażnik. Są ku temu dwa powody. To rejon masowych ucieczek z
Afryki do Europy.
Po górskich lasach ukrywają się całe grupy czarnoskórych, czekających tylko na
okazję.
Po drugie, w tych rejonach produkuje się, a potem przemyca do Europy
marihuanę i haszysz. Trzecia niedogodność, w postaci porwań obcokrajowców, ostatnio
nie występuje.
Kolejne 3 dni spędzamy w
Tangerze i
okolicach. Można sobie było ten rejon odpuścić. Z „tego” przed i powojennego
Tangeru NIC już nie pozostało. Bzdury podają przewodniki – w tym i mój ulubiony
Hachette - o niezwykłej atmosferze,
pokoleniu bitników, Beatlesach pisarzach czy świetle, które inspirowało
malarzy. Może zostali choć narkomani, prostytutki, czy też szpiedzy? Tego nie
sprawdzaliśmy.
Zdjęcia z tych kilku ostatnich dni na Afrykańskiej ziemi, postaram się
opublikować przy następnej okazji.
Bo dzisiaj, ósmego kwietnia wieczorem, stoimy już na terenie poru
Tanger Med.
Jutro mamy zaplanowane spotkanie z trzema załogami z
forum Kamperteam, które rozpoczynają jazdę po Maroku, a kilka
godzin później sami mamy zamiar przeprawić się na stary kontynent. Ponad cztery
miesiące nas tam nie było.
Tani internet pozostanie niestety w Maroku.
Więc w sieci meldować się będziemy tylko okazjonalnie.
Do usłyszenia !
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz