Zgodnie z obietnicą, po wywołaniu zdjęć z Tangeru, postaramy się przedstawić
dowody na tezę, że ........ miasto to, można "bez bólu", pozostawić poza swoją planowaną trasą turystyczną.
O
grocie Herkulesa wspomniałem na
fejsie. Można o niej powiedzieć tyle, że wewnątrz jest więcej sprzedających
pamiątki, niż zwiedzających grotę. Nawet legenda o Herkulesie, który spędził w
grocie noc, nie uratuje jej reputacji.
Natomiast jako ciekawostkę można potraktować wizytę na przylądku
Iszbartal (Spartel). Stoi tu latarnia
morska z 1865 roku i to w tym miejscu spotykają się wody Atlantyku z wodami
Morza Śródziemnego. Co z takiego spotkania wynika, to wiedzą tylko żeglarze.
Widać z tego miejsca spory odcinek wybrzeża hiszpańskiego.
Wracajmy do
Tangery. „Zrobilśmy”
go z przewodnikiem w rękach. Więc powinno być ok.
Zaczynamy od Muzeum Sztuki Marokańskiej. Mieści się ono w XVII wiecznym
sułtańskim pałacu Dar al-Machzen.
Dochodzimy do sali, gdzie eksponowane są przedmioty z ruin miasta
Cotta. Miasto
było ważnym ośrodkiem gospodarczym w okresie mauretańskim, to znaczy od I wieku
przed do III wieku naszej ery. Ale zaraz, nie o tym chciałem napisać! Gdzie to
miasto było położone?
Nieopodal Tangeru, kilkaset metrów od „groty Herkulesa”. Kilka dni wcześniej
chciałem obejrzeć te ruiny. Teren ogrodzony wysokim murem, przy bramach
różnokolorowe formacje wojskowe trzymają straż. Za murem trwa jakaś budowa. To
może oznaczać tylko jedno – kolejny pałac dla Króla lub kogoś z jego
saudyjskich krewnych. Wszystko ok., tylko dlaczego na terenie ruin (o ile
jeszcze istnieją?) ważnego, dla historii tego terenu, ośrodka miejskiego? Ja
rozumiem, że Król wszystko może, ale troszkę nieładnie tak manipulować historią
swojego kraju !!!
Potem spacer po kasbie. Utkwiła nam w pamięci
Brama bastonady. Jest
tu fontanna z ciekawą mozaiką. Natomiast sama
bastonada, to bicie w pięty, na które skazywano kiedyś przestępców,
a samą karę wykonywano w tym miejscu.
Jesteśmy teraz na legendarnym placu
Petit Socco. Kiedyś, było tutaj centrum
mediny. Tu załatwiano wielkie interesy. W kabaretach, kasynach czy kawiarniach
– widywano bankierów, dyplomatów, wielkich kupców – z początku XX wieku.
Obecnie nie pozostało NIC z ducha ówczesnych czasów. Zwykły placyk z knajpkami,
bez wyrazu.
Szukamy dalej. Już wiem! Może w
Cafe Hafa ? Kawiarnia istnieje
nieprzerwanie od 1921 roku. Według przewodnika, nie wymieniono w niej nawet
mebli z tamtego okresu! Jakaś bzdura, plastikowe krzesła ogrodowe z 1921 roku?
Żart. No ale duch słynnych pisarzy, czy też zespołów? Bywali tu i Paul Bowles i
The Rolling Stones, a nawet członkowie The Beatles. Obecnie kawiarnia okupowana
jest przez miejscowych ćpunów, a zapach kifu i marihuany roznosi się dookoła.
Jeszcze szybciej wyszliśmy niż weszliśmy do tego miejsca.
Kilkaset metrów obok kawiarni Hafa, miejsce ciekawe. Punkt widokowy, z
którego widać Europę. Spotkaliśmy tu wiele osób, również całe rodziny, z
nostalgią spoglądające na skrawek „ziemi obiecanej”. Podobnie jak klientela
„sławetnej” kawiarni. Dziesiątki osób wpatrzonych na drugą stronę cieśniny
Gibraltarskiej.
Ciekawe, czy ci mieszkańcy Tangeru – tu na fotografii z początku XX wieku –
byli bardziej szczęśliwymi ludźmi?
Dajemy sobie, albo raczej przewodnikom turystycznym, jeszcze jedną szansę.
Cafe
de Paris. Jacy tu ludzie nie przebywali? Jacy dyplomaci, pisarze, artyści?
Daruje sobie przepisywanie ich nazwisk. No tak, od otwarcia kawiarni w 1920
roku, minęło trochę czasu.
Jednak, ani kawiarnia nie mieści się już w swoim pierwotnym miejscu, ani jej
otoczenie nie przypomina niczego, z nostalgii minionych lat. Więc znowu pudło.
Oczywiście mieszkańcy Tangeru, mowa o płci męskiej, przesiadują jak przed
laty w kawiarniach, przy szklaneczce herbaty. Ale czynią tak (od wieków),
wszyscy Arabowie, czy też Turcy.
Sam Tanger, to jednocześnie nowoczesna metropolia. Duże firmy, banki,
szerokie ulice pełne samochodów. Jednak moim zdaniem, to za mało aby zaciekawić
turystę.
Z drugiej strony patrząc, to współczesny turysta (nawet organizator turystyki) często nie wie, czy jego
prom pasażerski przybije do portu w Tangerze (tu przybijają tylko (!) szybkie
promy z Tarify), czy też do odległego o 50 kilometrów, nowego portu w
Tanger
Med (tu przybijają wszystkie inne promy do Maroka). Wiadomo bowiem, że z tego miejsca szybko się odjeżdża. W Maroko.
Więc może przestańmy pisać o „niezwykłej atmosferze, mieście romantycznym,
zmysłowej egzotyce”. Ktoś, kiedyś, o czymś napisał:
to se ne wrati.
Czy nie było to czasami o
Tangerze ?
Po 3 dniach jedziemy do Tanger Med. Spotykamy tu silną ekipę z
CamperTeamu, która właśnie rusza na
podbój Maroka. Nieoceniony Krzysiu (eMKa) dostarczył nam – tak na wszelki
wypadek – nową chłodnicę do kampera.
Wymieniamy kilka zdań o swoich planach. Każdy rusza w swoją stronę.
Wieczorem jesteśmy już zaokrętowani na swoim promie do Hiszpanii.
O zachodzie słońca, z opóźnieniem typowym chyba dla wszystkich
promów, odbijamy od afrykańskiej ziemi, na
której spędziliśmy trochę ponad 4 miesiące czasu. W Maroku, na terenie Sahary
Zachodniej i Mauretanii. Świadomie zrezygnowaliśmy z jazdy do Senegalu i Gambii.
Było o tym na naszym blogu.
Jesteśmy teraz mądrzejsi o doświadczenia, jak należy przygotować siebie i
kampera do podróży po Afryce Zachodniej.
Nie wiemy tylko, jak zachować się wobec różnych „internetowych doradców”,
opisujących w necie swoje afrykańskie podróże? Przez kilka bzdurnych sieciowych
wpisów, mieliśmy trochę
różnorakich
problemów. Więc prostować czy pozostawić internet swojemu biegowi? W końcu
każdy może tu pisać, co mu się podoba !!! Mniejsze lub większe dyrdymały. Byle
zaistnieć.
Tymczasem z pokładu, po raz ostatni spoglądamy na Góry Rif.
Mnie trafia się jeszcze okazja „ustrzelenia” dłoni marokańskiej pasażerki.
Dłoni ozdobionej, zgodnie z berberyjską tradycją, tatuażem z henny.
Godzinę później, mijamy skrawek zamorskiego terytorium
Wielkiej Brytanii i wyładowujemy się w hiszpańskim Algeciras. Następnego dnia
spokojnie ruszamy do dalszego „smakowania” Andaluzji. Tym razem jej wschodniej
części.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz