Kierujemy się dalej, na wschód. Jednak dziennie nie pokonujemy więcej jak
30-40 kilometrów. Tyle jest ciekawych rzeczy do zobaczenia.
Przez cały czas towarzyszy nam
widok Atlasu Wysokiego, z jego ośnieżonymi wierzchołkami. To ośnieżenie zaskoczyło też trochę samych Marokańczyków. Kilka dni wcześniej spadł śnieg, na wysokości ponad 1500 metrów. Teraz wprawdzie topnieje, ale zaskoczenie było. Mówi się, że to wszystko przez tą srogą zimę w Polsce.
Kolejne miasto to
Kalat Makuna.
Stolica regionu słynącego z uprawy
róży damasceńskiej.
Różę przywieźli w X wieku pielgrzymi powracający z Mekki. Roślinie spodobała
się okolica
i w chwili obecnej, zbieranych jest około 4000 ton, tych intensywnie
pachnących płatków.
My zwiedziliśmy jedną z fabryczek „przetwórstwa różanego”, a w
przyzakładowym sklepie, dokonaliśmy stosownych zakupów kosmetycznych.
Nie chcąc zatrzymywać się na noc w hałaśliwym miasteczku, po skorzystaniu,
po raz pierwszy w życiu, z usług ulicznego pucybuta, wyjechaliśmy kilka
kilometrów za miasto.
Rano okazało się, że stoimy koło cudownych ruin kasby
El-Kelaa M’Gouna. Więc zamiast jechać dalej, za namową miejscowego
„przewodnika”, wdrapujemy się na czwartą kondygnację tej wiekowej budowli.
Sesja foto wyszła interesująco.
Potem jeszcze czas na kawę, w ciekawie urządzonym hoteliku, z tarasami
widokowymi na okolicę.
Popołudniu przemieszczamy się o 30 kilometrów, do sławetnego
wąwozu Dades. Po drodze wykonujemy
dziesiątki zatrzymań i o wiele więcej zdjęć i skutkuje to koniecznością
zawrócenia o zmierzchu, gdy okazuje się, że grozi nam nocleg przy drodze.
Wybrana przez nas trasa jest bardziej odpowiednia dla pojazdów 4x4.
Kolejnego dnia, bez żalu mkniemy (video foto
J ) dalej. Do
miejscowości
Tinghir (Tinerhir). Wtrącę
tu przy okazji, aby dobrze podać nazwę miejscowości w Maroku, najczęściej
trzeba posiłkować się trzema określeniami. Czyli nazwą francuską, arabską i
berberyjską. Wtedy będziemy pewni, że wszyscy nas zrozumie.
Wróćmy do naszej miejscowości. Dzięki okolicznym kopalniom srebra, miasto
słynie z wyrobów jubilerskich, a ponadto z rozległych gajów palmowych i
dziesiątek ksarów.
Na moment zatrzymujemy się na punkcie widokowym, ponad miastem, a na kolejne
trzy dni, u berberyjskiej rodziny Ahmeda i Ehind. Trzeba przyznać, że
zacieśnianie wzajemnych znajomości, miało tak intensywny przebieg, że trzeciego
dnia, cała czwórka dzieci Ahmeda, wyraziła kategoryczną chęć wyruszenia z nami
w podróż do Europy. Szczególnie zdesperowane były dwie kilkuletnie córki – Hibo
i Ahlem.
No cóż, dla większości Marokańczyków Europa, to ciągle wymarzony eden.
Czy na pewno słusznie ?
W międzyczasie, robię rowerem kolejną „setkę” po górach.
Spotykam tam małych sprzedawców sadzonek palm daktylowych. Z wyglądu
wnioskuję, że to dzieciaki miejscowych pasterzy kóz, starają się coś zarobić.
Po raz pierwszy też, w Górach Atlas, spotykam tabliczkę informacyjną, o
pieszych szlakach turystycznych. Jednak jej wygląd, lakoniczne informację tam
zawarte, brak innego oznakowania – nie nastrajają mnie chęcią do takiej
wędrówki.
Gdy wyjechałem rowerem do wioski, na wysokości ponad 2000 metrów, spotkałem
tu kobiety, wracające z jakimiś uschniętymi roślinami wysokogórskimi. W tych
rejonach drewno jest w cenie, życie szalenie skromne, a niskie temperatury
zmuszają do jakiejś formy ogrzewania domostw.
Nawet, gdy nie posiada się domu, a mieszka w jakiejś grocie. Gdy dość późno, wracałem rowerem do
cywilizacji, wypatrzyłem jeszcze, ponad 100 metrów nad dnem doliny, zamieszkałą
jaskinie. Zdjęcie jest kiepskiej jakości, ale opisowo dodam, że dobiegały z
tego miejsca (to ta ciemniejsza plama na środku stoku) krzyki dzieci, ściany były okopcone, słychać było beczenie kóz.
Domostwo rodziny pasterskiej.
Minęły kolejne 3 dni. Czas rozwinąć żagle i ruszać w drogę. Tym razem, znowu
modyfikujemy nieco trasę. Z Polski dochodzą do nas złe wieści! Wróciła (albo zaczęła się dopiero) zima. Więc
na dni kilka zjedziemy z utartego szlaku, na południe.
Choć trzeba uczciwie przyznać, że po opuszczeniu Tafroute, a tym bardziej
szlaku przy wybrzeżu atlantyckim, wyraźnie zmalała ilość francuskich stad. Na
ich miejscu widać głównie pojedyncze kampery. Są Anglicy, Niemcy, Holendrzy, a
i Włoch się trafi. No i
prawie wszyscy pozdrawiają się, przez
podniesienie ręki. Czyli są w Maroku normalni kamperowcy.
Po południu wjeżdżamy do
miasteczka
Alnif. Nic o nim w
przewodnikach, prawie nic w internecie. Tymczasem, gdy jedziemy główną ulicą,
po prawej i lewej widzimy sklepy z …… kamieniami dziwnymi. Wybieram jeden z
nich i okazuje się to dobrą decyzją.
Stajemy się gościem
Mohanda Ihmadi. Geologa z wykształcenia, badacza,
uczestnika programów TV, autora książek o
trylobitach.
W krótkich żołnierskich słowach powiem tylko, że trylobity (trilobites), to
gromada wymarłych stawonogów, które żyły w morzach 250-500 milionów lat temu, a
jako skamieniałości, występują w dużej ilości w okolicach Alnif.
Tak trylobity wyglądają w praktyce. Ten skamieniały okaz, po wypreparowaniu,
kosztuje 400 EUR. Ale są i tańsze, za kilka euro do kupienia.
Ihmadi jest miłym gawędziarzem i pasjonatem. Przez dwa dni tłumaczy nam, pokazuje,
rysuje i częstuje herbatą. Jest jednym z dwóch marokańskich naukowców-geologów,
którzy zajmują się tematem
skamieniałości.
Pozostałych kilkudziesięciu, których można spotkać podróżując
po Maroku, to tylko sprzedawcy kamieni i niestety, bardzo często podrobionych
skamieniałości „made in China”.
Tymczasem my, bogatsi o jakieś drobne okazy trylobitów i wiedzę o nich - ruszamy do miasta
Rissani.
I to było by na tyle, gdyż właśnie zasiadamy do śniadania Wielkanocnego.
WESOŁYCH ŚWIĄT,
cdn .........
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz